بخت نگون

دلـــــــم هرگز نپـــــــرسيدي زمن حــــــــــال تــــــــو چون است

تو گـــريه مي كني امــا به جــاي اشك

در چشـــم تو خــــــــون اســت

به تــــو گفتــــــم دلم آرام بــــاش

اينجـا دگــــــرمرزجــنون اســـت

تـوخنديــــدي و گفتـــي:اي دريغــــــــا....

اي عجـــــب....

از ســرنوشـــت!!!

من نمــــي دانـــــــم چـــــرا؟؟

بــــخـــت تــــو همـــــواره نگــــون است

ومن آهســته زير لب به خود گفتم چرا؟

چون كه دلـــم مست جنـــون اسـت

مرهم آه

ای دوست کجایی تو کجایی

دل می رود آخر به تباهی

خود گو تو کجایی

این دل غم زده بنشسته به راهی

راهی که در آن هیچ نبینی به جز آهی

آهی که به سردیش دهد

صد رهگذر پیر گواهی

گواهی که پسندند در محکمه ی عدل الهی

الهی که دهد مرهم آهی

کند رفع جدایی

و بگوید که تو ای دوست کجایی؟!!!

 

قرار بود اما...نشد!!!

قرار بود نوشته هايم

بي مخاطب باشد

قرار بود عشق خاصيتم باشد

نه رابطه خاصي با كسي

قرار بود عاشقانه زندگي كنم

نه عاشق...!

چه قرارها داشتم ولي...حالا كه نگاه ميكنم مي بينم

من خطابه نويس عشق شده ام

از بس از خودم وغايبان گذشتم

تنها براي يك،دوم شخص

تو را مي گويم

مخاطب تمام نوشته هايم...

اين خاصيتم را هم كه از من گرفتی

عشق را مي گويم

همان روز كه نگاهت

مرا مجاب كرد

به خاص بودن رابطه دلم با تو...

عاشقانه زندگي كردن هم كار دستم داد!

و من

عاشق شدم

اكنون...

روزهاست كه من

آغاز هر دل نوشته ي بي مخاطبم!!!!!!!

هفت ياس صورتي مي گذارم

وتقديم مي كنم به كسي كه

مخاطب تمام اين دل نوشته هاست

راستي!

هيچ از خودت پرسيده اي

چرا هفت ياس؟

بعد مرگ سهراب

گمان می کردم که به بوی احساس

به صدای ابهام

به هوای انکار

دیگر عادت دارم اما نه!!!..

انگار که من دل دریا زده ای دارم که از شوق زمین

به بیابان زده است

                              رفته تا آن سرمعنا.......

آری تافراسوی جهانی دیگر....

دل من فهمیده که کدامین واژه

قاتل اندیشه من بوده وهست

وکدامین احساس اندوه مرا وسعت می بخشد

دل من پی برده ...

به هرآن چیز که در قلب من آرایه ی سنگینی بود

بعد مرگ سهراب!!!...

نوشدارو آورده

تازه می گوید :

می دانم...

«گل شبدر چه کم از لاله ی قرمز دارد؟؟؟»

آه....

سکوتم پرداغ تر است

درآغازاین فصل سرد.....

ذهنم ازتکرار این جمله لبریز است:

                           آه.....که

                                   "دوباره فصل من تمام می شود"

*خداحافظ پاییز من*